Co widzisz jak patrzysz na to zdjęcie? …bo ja widzę relacje 😀

Jak budujesz relacje w swoim życiu?

Czy angażujesz się za bardzo, wręcz zlewając się ze swoim partnerem?

Może unikasz zaangażowania i bliskości jak ognia?

A może czujesz się samotna nie będąc sama?

Według niektórych badaczy styl przywiązania wykształcony

w dzieciństwie może wpływać na nasze zachowanie w dorosłym życiu i na to jakie tworzymy relacje, jak jesteśmy w tych relacjach.

Z kolei wykształcony styl przywiązania zależny jest od naszych doświadczeń. Im one są trudniejsze i bardziej traumatyczne tym większe rysy zostawiają w nas.

Poznanie swojego stylu przywiązania umożliwia zidentyfikowanie mechanizmów adaptacyjnych człowieka oraz źródła emocjonalnych
i behawioralnych trudności w budowaniu relacji.

Możemy wyróżnić następujące style przywiązania:

STYL BEZPIECZNY

• w dzieciństwie – kształtuje się u dziecka, kiedy rodzice w empatyczny, pełen szacunku i wrażliwy sposób podążają za potrzebami dziecka.
• w dorosłości – mają dużą zdolność tworzenia trwałych, dających satysfakcję relacji. Nie obawiają się bliskości, osaczenia i zalania przez drugą osobę, co za tym idzie, że przestaną istnieć jako odrębne jednostki

STYL LĘKOWO-AMBIWALENTNY

• w dzieciństwie – takie osoby doświadczyły emocjonalnej chwiejności rodzica i jego emocjonalnej nieobecności. Musiały zabiegać cały czas o uwagę. Nie dążyły do samodzielności, lecz nadmiernie uzależnia się od innych.
• w dorosłości – martwią się, że partner przestanie je kochać. Obawiają się porzucenia. Doświadczają lęku przed rozłąką. Są zaborcze, poszukują uwagi i akceptacji. Reagują poczuciem odrzucenia na najmniejszy przejaw autonomii partnera. Przez wiele lat ich związek to taniec przyciągania i odpychania.

STYL UNIKAJĄCY

• w dzieciństwie – takie osoby doświadczyły m.in. silnego poczucia odrzucenia np. gdy matka nie była gotowa do pełnienia tej funkcji, nie chciała dziecka lub chorowała. W takiej sytuacji dziecko nie mogło liczyć na wsparcie opiekuna i starało się radzić sobie samo.
• w dorosłości – takie osoby mają problemy z wyrażaniem emocji – głownie je tłumią. Są szczególnie wrażliwi na odrzucenie i krytykę. Czują się skrępowane bliskością. Dystansują się, nie tworzą więzi międzyludzkich, pomimo tego mają ogromne pragnienie więzi i bliskości. Mogą nadmiernie koncentrować się np. na pracy zawodowej. Są to osoby niezależne i polegające na sobie.

STYL ZDEZORGANIZOWANY

• w dzieciństwie – kształtuje się u dziecka, które odczuwało zagrożenie ze strony mamy i jednocześnie czuło się bezpieczne, a więc odczuwa sprzeczne emocje. Było obciążane nieprzepracowanymi traumami opiekuna.

• w dorosłości – takie osoby wchodzą w związek z kimś kontrolującym lub skłonnym do manipulacji. Bliskość jest zagrażająca. Nie potrafi radzić sobie ze stresem
  

  i emocjami. Często zachowuje się impulsywnie, a gdy nie może wyrazić swoich uczuć, stosuje strategie autoagresywne.
  

   

Wiedz, że nie jesteśmy skazani na powielanie stylu przywiązania – Masz szansę odejść od powielania często nieuświadomionego – niewspierającego Cię wzorca budowania relacji i wziąć odpowiedzialność za swój kawałek relacji, który współtworzysz.

Mając świadomość swojej historii i stylu przywiązania, który wykształciłaś w sobie w dzieciństwie masz szansę na stworzenie dobrej, leczącej i zdrowej więzi.